Afgelopen week werd ik geopereerd. Al een tijdje liep ik rond met een bobbel in mijn keizersnedelitteken. Een endometriosehaard in mijn litteken en het groeide en groeide en deed steeds meer zeer. Het was tijd om het eruit te halen. Ergens was ik blij dat de operatie naderde, maar voorafgaande aan de operatie bracht het me ook veel onrust.
Rust houden
Als je mij een beetje kent, weet je dat ik niet graag stilzit. Ik ben het liefst in de zorgstand, voor iedereen om mij heen zorgen. Dingen oplossen. Helpen. En sinds ik mijn eigen bedrijf heb, is dit ook op het werkvlak zo: nieuwe ideeën opdoen. Mensen ontmoeten. Plannen maken. Geboortes fotograferen en newbornshoots doen. Er is eigenlijk geen uur waarin mijn hoofd niet op stil staat. Zelfs ’s nachts komen de nieuwe ideeën op haha.. Dus je kunt je voorstellen dat ik enigszins terughoudend was toen er werd gezegd dat ik de eerste week rust moest houden.
Ochtend van de operatie
De ochtend van de operatie had ik nog een newbornshoot. Ik twijfelde zelfs even om mijn laptop mee te nemen naar het ziekenhuis, zodat ik in afwachting van de operatie nog kon werken. Maaarrrr na mijn burn-out heb ik wel geleerd om af en toe mezelf de halt toe te roepen en heb ik dat dus bewust niet gedaan. Ik las een boek, chillde 3 uur alleen op een kamer en kwam oprecht tot rust. Je zou denken, ohhh die week lukt ook wel. Nou… niet dus.
To-do lijst
De dag erna ging mijn hoofd weer door mijn to-do list. Ik moest nog albums bestellen. Een shoot uploaden. Twee video’s en een geboortereportage afronden. Daarnaast stond ik alweer op wacht en komt er eind februari nog een baby aan. Mijn hoofd draaide door. Ik had geen tijd om in bed te liggen. Had bovenal géén zin om in bed te liggen. Maar zoals altijd trok mijn lichaam zelf aan de rem. Het herstel viel me zwaarder dan verwacht. De narcose vond ik vreselijk. De pijn was toch niet zo relaxt. Dus het werd Netflix & bed.
Overgave
En nu denk je vast waar gaat dit heen. Maar het meest gekke gebeurde. Pas toen ik me op dag 3 na de operatie overgaf aan de rust en echt in de slow down modus ging, werd mijn hoofd rustig. Het ging uit. Geen to do lijst. Geen stress. Geen schuldgevoel. Én dit zorgde ervoor dat er ruimte kwam voor iets moois. Mijn hoofd kreeg ruimte voor creativiteit. En ik bedacht een pracht idee. Iets wat zo dicht bij mij staat. Iets wat ik gewoon móet gaan uitvoeren.
Geboortefotograaf Rotterdam
Zoals de meeste wel weten, is de burn-out waarin ik mezelf kwijtraakte als mama, maar ook als mens, de reden geweest om weer te gaan fotograferen. En ik luisterde naar mijn gevoel en begonnen weer met geboortefotografie. Waarom geboortefotografie? Ik moeders wil sterken in hun moeder zijn. Ze herinneren aan hun kracht, aan het wonder dat het vrouwelijk lichaam is, aan de magie van het moment van de geboorte. En tot wat wij moeders en dus vrouwen in staat zijn. Dat is zó bijzonder en toch is het iets wat we vaak snel weer vergeten. In de drukte van het zorgen, de alledaagse dingen, vergeten we onszelf. Vergeten we die kracht. En dit nieuwe idee sluit daar zó naadloos op aan…..
Wat dat idee is? Dat deel ik in de volgende blog met je..