Dit verhaal is geschreven door mij met aanvullingen van Mama.
Eind juli leerde ik Nayla en Mark kennen, een heel leuk en gezellig koppel wat al ouders was van twee leuke kids. Ze waren pas begin dit jaar verhuisd naar een wat rustigere omgeving, of zoals we hier in Rotterdam zouden zeggen, dorp! En daardoor vond onze kennismaking online plaats. We hadden meteen een fijne klik en het kennismakingsgesprek was erg leuk. Hun derde kindje wilde Nayla graag thuis in bad verwelkomen. Haar tweede bevalling ging zo snel dat ze niet verder was gekomen dan de bank. Dit keer zou het lukken, maar mocht ik erbij mogen zijn dan moesten we goed contact houden, ik moest immers zo’n 40 min rijden naar hun “dorp”.
Stand-by voor twee geboortes
Ik was ontzettend blij toen zij mij boekte als hun geboortefotograaf en hoorde pas later dat Mark echt nog wel twijfelde over een geboortefotograaf. Dat was in het gesprek en traject daarna in ieder geval niet te merken gelukkig haha.. We hielden goed contact en de maand oktober kwam in zicht. Nayla was één van de twee mama’s waar ik voor op wacht stond toen een decemberbaby (op zondagavond) besloot de wereld te komen verkennen. Heel even dacht ik onee! Want Nayla was al over de 40 weken heen, ze was namelijk die vrijdag uitgerekend (op de verjaardag van haar dochtertje). Gelukkig bleef het rustig de dag erna en kon ik even bijkomen, niet wetende dat mijn drukste periode ooit op het punt van beginnen stond.
Het begin van de bevalling
Op 30-10 kreeg ik een berichtje “..even heel iets anders, ik ben vandaag een deel van m’n slijmprop verloren. Vorige keer was het binnen 24 uur dat de bevalling begon, you never know maar ik dacht beter te veel dan te weinig info”. Ik besloot die avond vroeg mijn bedje in te duiken, want inderdaad you never know….
“We gaan rustig naar bed maar rond 03:30 uur wordt Yuna wakker. Die ligt naast mama en papa in een bedje, maar wordt normaal bijna nooit ‘s nachts wakker. Ik probeer Mark wakker te maken, maar hij hoort mij niet dus ik stap zelf uit het hoge bed op klossen met mijn dikke buik om Yuna uit bed te tillen/te pakken en bij mij in bed te leggen. In de hoop dat ze weer snel gaat slapen. Ze blijft wat onrustig. Veel draaien en woelen, ligt niet lekker. Ikzelf val wel weer in slaap, maar slechts een paar minuten later rond 04:00 uur voel ik pats pats (2x). De afgelopen dagen heb ik een paar keer gedacht: zijn dit mijn vliezen die breken maar nee nu wist ik het zeker. Dit geluid/gevoel herken ik van Yuna haar bevalling. Dit zijn mijn vliezen!
Ik roep weer : ‘Mark, mijn vliezen zijn gebroken… MARK! MARK MIJN VLIEZEN ZIJN GEBROKEN!’ Eindelijk wordt hij wakker en hij springt direct op. Wat moet ik doen? Hij is meteen wakker. Ik blijf liggen met Yuna die half over mij heen ligt, met haar gezicht op mijn buik, maar die slaapt nog steeds niet.
Ik vraag aan Mark of hij wilt kijken welke kleur het vruchtwater heeft. Gelukkig is het helder en ik krijg 2 handdoeken van hem. Mark belt de verloskundige (03:59 u) en die verzoekt weer terug te bellen als de weeën beginnen. Ik weet dat het niet lang gaat duren dus ik stuur alvast een berichtje naar Dunja de geboorte fotograaf. Yuna ligt met haar hoofd op mijn buik, maar met handdoeken tussen mijn benen en Yuna bovenop mij lig ik toch niet lekker. Ik vraag aan Mark of hij Yuna over wilt nemen. Die gaat weer huilen, want die mag niet te slapen en wilt bij mij blijven. Het is even lastig maar zo gaat het niet. Ik stap uit bed en ja hoor, een hele plas vruchtwater. Ik haal kraamverband om het meeste op te kunnen vangen.”
De bevalling is begonnen, vandaag wordt er een baby’tje geboren.
De thuisbevalling vibe
Om kwart voor 5 werd ik door Mark geappt dat Nayla weeën had, ik antwoordde dat ik nog even kon slapen óf hun kant op kon komen als dat was wat mama graag wilde. Het antwoord luidde: “Nayla vind het fijn als je rustig aan deze kant op kan komen.” Dus dat deed ik, ik dook om 5:15 de auto in en reed die kant op, gelukkig maar want onderweg begon de file al… Toen ik aankwam bij het huis was het even een drukte van jewelste, oma was de kids komen halen en de verloskundige en andere oma waren er ook. Alle dieren van Nayla & Mark waren ook aanwezig en het bevalbad werd al gevuld. Een echte thuisbevalling vibe, heerlijk!
“De geboortefotograaf Dunja staat om 06:13 uur voor de deur. Ze komt rustig binnen, ik geef haar een handje en ze pakt haar spullen. Ze heeft nog een klein cadeautje namelijk een bevalkam. Heerlijk!! Daar heb ik bij de bevalling van Yuna ook hard in geknepen. Ik laat hem dus vanaf nu ook niet meer los.
Door alle onrust merk ik dat mijn weeën zo goed als verdwenen zijn. Ik moet duidelijk weer terug in mijn bubbel komen. De meeste mensen zitten in de keuken dus ik ga in de woonkamer op de bal zitten (met een celmatje in mijn onderbroek) en mijn ogen dicht. Elke keer als ik van de bal opsta dan stroomt het vruchtwater langs mijn benen. Ook duwt Mark soms even masserend op mijn rug, daar waar de weeën zitten. Bewegen is fijn. Soms loop ik express wat heen en weer en dus ook even naar de keuken. Iedereen zit daar rustig op z’n gemak. Ergens fijn dat iedereen rustig is, maar ik zoek ook wat bevestiging dat het goed gaat. Ze zitten daar maar. Ik vraag dus aan de verloskundige Kim of ze even naar het hartje wilt luisteren. Dat doet ze en alles gaat goed! Fijn, dan kunnen we verder. Mama vraagt nog een paar keer of ik iets wil eten, maar daar heb ik nu geen trek in. Ook wetende dat er bij de vorige bevalling een moment komt dat ik moet spugen (rond de 5cm ontsluiting).”
Een heerlijke bevalbubbel
Toen de rust wederkeerde en ik even ruimte kreeg om alles in me op te nemen zag ik pas hoe gezellig en fijn de woonkamer was. Überhaupt het hele huis, prachtig! Op zo’n mooie rustige locatie met een enorme tuin en vrij uitzicht, ik begreep direct waarom ze hierheen verhuisd waren. De woonkamer was versierd met een slinger met daarop “hello baby”, er stond een heerlijke geurkaars naast het bad en fijne rustige muziek op. De lichten waren gedimd en er hing een lichtsnoer om het raam. Echt een ontzettend ontspannen en relaxte vibe heerste er en dat was ook alles wat deze geboorte was. De verloskundige, oma en ik zaten aan de eettafel en lieten Nayla (en Mark) even hun ding doen, weer in de bubbel komen en samen zijn. Af en toe keek ik om het hoekje en maakte ik een foto.
Een hands-off bevalling
Rond 8 uur was het bad goed gevuld en op temperatuur en wilde Nayla erin. De weeën waren krachtig en het leek toch snel te gaan. Ik moet zeggen dat ik het zo ontzettend knap vond hoe ze die weeën opving én hoe kalm ze bleef. Echt een powervrouw! Hun kleintje werd geheel hands-off geboren in dit bad. Nayla pakte hem zelf aan terwijl ze letterlijk omarmt werd door Mark. Voor alle mannen die twijfelen of en hoe ze moeten steunen, er zijn, haar dragen, dat is alles wat je moet doen. En dat deed deze papa als een baas! Met hun kleintje in de armen omhelsde ze elkaar en zag je Nayla letterlijk weer landen. Naast mij stond een trotse verloskundige én een huilende oma. Naast het bad dook er een hondje omhoog om een kijkje te nemen bij het nieuwe leven. Echt, in een woord, prachtig.
“Om 08:00 uur is het tijd om in bad te stappen. Die elektroden van mijn rug en hop dat bad in. Heerlijk! Het is in bad nog wel even zoeken wat prettig voelt tijdens een wee. Op het zitje? Op m’n knieën en dan over de rand hangen? Wel of niet de handvaten vastpakken? Languit liggen? Vooral door de weeën in mijn benen is het soms wat zoeken. Toch is op knieën over de rand hangen wel prettig. Ik kan tijdens de wee dan nog wiegen met mijn heupen.
De druk naar beneden wordt steeds groter en groter, ik heb soms al het idee dat mijn lijf aan het persen is. Ik vertel dit aan Mark, maar iedereen blijft in de keuken zitten.’Hoezo? Wat raar? Moeten ze niet komen kijken?’ denk ik op dat moment. Maar dan denk ik: ‘Nayla je kan dit zelf, als het niet goed zou gaan komen ze heus wel.’ Ik herpak mezelf en achteraf ben ik hier blij om, want ja, ik kan dit zelf!
Om 08:22 uur komt de kraamzorg binnen, de weeën zijn heftig en met veel druk. Ik besef dat dit het laatste deel is. Moet ik nog spugen? Nee ik ben wel misselijk geweest, maar dit keer niet spugen. Ben ik dan echt wel zo ver als ik denk? Ik probeer mij te concentreren en positieve gedachten te houden. “we zijn er bijna” , “kom maar kindje, ik kan niet wachten om je te ontmoeten” “ben je nou een jongen of een meisje?” “goedzo lichaam, ik volg jou, duw het kindje maar naar beneden” “ik kan dit”, “het is zo voorbij”.
De druk naar beneden wordt groter, ik maak meer en meer geluid, dit is heftig. Ik voel z’n hoofdje steeds komen, maar toch zakt hij ook steeds weer terug. ‘TYFES!!’ zeg ik. Boos dat ik denk er steeds bijna te zijn, maar dan voor m’n gevoel weer opnieuw moet beginnen en weer die pijn moet doorstaan. De verloskundige probeert iets tegen mij te zeggen maar het komt niet door. De verzuring in mijn benen wordt erger en erger. Ik ga rechtop zitten in de hoop dat dit beter gaat . Ik voel de baby draaien terwijl hij met z’n hoofd bij de uitgang is, auw! Na 1 a 2 weeën ga ik maar op mijn rug liggen, ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben het even kwijt. Het doet enorm veel zeer en mijn benen zijn verzuurd.
Op mijn rug ga ik verder met persen maar ik voel dat ik die persdrang ineens kwijt ben, de verloskundige vertelt mij dan zelf maar te persen. De baby is er echt bijna! Ik pers met al mijn kracht. Yesss eindelijk daar is het hoofdje. De verloskundige zegt: ‘voel maar, je kan nu het hoofdje voelen!’ Ik voel mijn handen, wat voelt dit zacht en glibberig. Het lijkt wel een soort spons. Is dit zijn hoofd?
Het hoofdje is nu geboren, ‘pak hem maar’ zegt de verloskundige. ‘NEE JIJ!’ schreeuw ik naar Mark die achter mij zit. ‘Dat kan niet’ zegt hij. Ik wil het kindje nu geboren hebben dus ik zeg tegen de verloskundige ‘pak jij hem dan maar!!’ Nee je kan het zelf pakken’ zegt ze. Pffff… Maar ik voel alleen het hoofd. Hoe kan ik dit pakken? Het is ook zo zacht en glibberig! Ik kan toch niet aan het hoofd trekken. We zijn er nog niet. Ik moet weer op eigen kracht verder persen, want de persdrang mist nog steeds. Ik pers een paar keer met alles wat ik heb en daar is de baby dan! Ik trek de baby direct naar mijn borst toe. Ah zo blij dat het geboren is!! Het huilt!”
Een jongen of een meisje?
Ze wisten het niet, wat het geslacht was van hun derde kindje. Een verassing. En wat voor een.
“Ik sluit mijn ogen, blij dat de baby geboren is want het laatste stukje was toch wel pittig! Je zou denken bij een derde dat het makkelijk zou gaan, Yuna was ook snel geboren en maar enkele minuten persen maar deze baby was toch pittig. Even bijkomen van net hoor ik de vraag: ‘en wat is het?!’ Ik zeg: ‘maakt mij nu echt even niet uit..’
Ik kan het nog niet opbrengen om te kijken, even op adem komen en weer landen.
Ik aai rustig over de rug van de baby, hoor de verloskundige zeggen dat hij goed onder water moet blijven ivm kou. Ik blijf rustig aaien en voel daar ineens iets.. ‘Ik voel balletjes’ zeg ik! Ik ben weer geland en neem een kijkje, ja hoor.. een jongen!! ‘Hebben we toch een klein probleem’ grap ik naar Mark, want we hadden voor een jongen alleen nog de naam Mikk. Een meisje zou Maeve Ruby Lena zijn , iedereen dacht ook dat het een meisje zou worden dus nu toch even schakelen.
Ik kijk naar lieve Mikk, hij ziet wat paars. Dat komt door de stuwing zegt de verloskundige, komt wel goed. Hij doet het heel goed!
Halve Lotus
De placenta kwam vlot en een halve lotus was daar. Met bak én baby verplaatste papa zich als eerste richting de slaapkamer. Later volgende in die ruimte de eerste voeding, het doorknippen van de navelstreng door mama zelf. Papa en oma hadden de voorgaande keren gedaan, dus nu was de eer aan haar (aldus papa). En later ook de ontmoeting met trotse grote broer, zus en andere oma. Oh, dit moment. echt altijd zó mooi om te zien! Al met al een prachtige, ontspannen en mooie hands-off badbevalling die ook nog eens thuis in de woonkamer plaatsvond. Gelukkig en on a birth high reed ik naar huis, niet wetende dat dit pas geboorte nummer 2 van de 5 was in de komende maand…..
Vida Verloskundigen
Een speciale vermelding voor Kim van Vida Verloskundigen, want deze begeleiding was precies zoals ‘ie moest zijn. Kim bracht zoveel rust en kennis met zich mee en liet Nayla doen wat ze kon doen. Helemaal zelf haar zoon op deze wereld zetten met vertrouwen als middelpunt. Echt ontzettend mooi om te mogen zien!
Lieve Nayla & Mark, wat ben ik blij dat ik jullie geboorteverhaal vast heb mogen leggen. En wellicht nog blijer om jullie te hebben mogen leren kennen. Een geweldig team waren jullie al met twee mooie kids, maar nu nóg beter met als prachtige kers op de taart is jullie lieve Mikk! Geniet van elkaar en de beestenboel.
