Geboorteverhaal van de geboorte van Charlie, geschreven door haar lieve mama Michelle. Een verhaal vol herkenning, humor en wat er gebeurt als alles wat je vooraf hebt bedacht mbt de geboorte van je kindje, anders wordt…. Een prachtige geboorte in de snikhete zomer van 2024.
Uitgerekende datum
Ik was op 31 augustus uitgerekend. Een zaterdag. Alles was klaar voor de komst van ons meisje. Ik wilde graag thuis, in bad, zonder medicatie bevallen – als dat zou lukken natuurlijk. 31 augustus kwam. En ging. En de baby kwam niet.
Nu wist ik natuurlijk dat de kans dat ze geboren zou worden op de uitgerekende datum heel klein was. Maar het was toch een stip op de horizon waar ik naartoe leefde. Het leven ging door. En de zomer met z’n hete, 30+ graden dagen ook. Ik vond zwanger zijn al niet zo top en inmiddels was m’n buik enorm, hield ik vocht vast en trok ik de warmte absoluut niet meer. Ik kon niet meer lekker zitten, liggen, lopen of staan. Alles was zwaar. Letterlijk en figuurlijk.
De dagen kropen voorbij en ik worstelde me echt er doorheen. Met heel veel softijsjes. Grappig hoe een softijsje met spikkels het lichtpuntje van de dag kan worden!
Genieten van de zwangerschap
Op donderdag was het weer een hete dag, rond de 30 graden. De dag ervoor had ik ook nog m’n teen gestoten en gekneusd dus ik was, naast vreselijk langzaam en hoogzwanger, ook nog kreupel. Thomas en ik besloten om naar het strand te gaan, mijn forever lievelingsplek, om daar te eten en misschien in de zee te zwemmen en af te koelen. Maar het moest wel een strandtent zijn waar je niet te lang door de duinen naartoe moest lopen vanaf de parkeerplaats. Want dat kon ik niet met m’n buik en m’n teen.
We vonden een pareltje van een strandtent bij het dorpje Ter Heijde waar het heerlijk rustig was. Thomas nam een duik in de zee, ik vertoefde op het terras met een koude limonade en we aten samen mosselen. Dik genieten. Tijdens een van onze eerste dates aten we mosselen, toen nog met een lekker wit wijntje erbij, en dat is sindsdien ‘ons’ gerecht. Het was een heerlijke avond en we gingen in het donker helemaal relaxed en voldaan naar huis. Het was perfect.
Gebroken vliezen
Om iets voor 12u ’s nachts werd ik wakker. Mn vliezen waren gebroken. Ik heb geen seconde getwijfeld of het iets anders kon zijn. Ik maakte Thomas wakker en zei dat het zo ver was. Ik was inmiddels 40 + 5 dagen zwanger en zou zaterdag gestript worden. Met een mengeling van enthousiasme, want nu ging het eindelijk gebeuren, en spanning, want wat gaat er dan eigenlijk gebeuren, ging ik naar de badkamer om me op te frissen. Maar hoe doe je dat eigenlijk als er steeds water blijft komen? Ik weet het nog steeds niet.
Eenmaal terug in bed bespraken we dat we nog wat zouden proberen te slapen. Thomas viel in slaap. Ik niet. En 3 kwartier later begonnen de weeën. Ze waren goed te doen en kwamen ongeveer om de 7 minuten. De nacht vorderde, mijn weeën ook. Op de weeën-timer app die ik downloadde, bleek het geluid van de zee te zitten. Ik kon mee ademen op het geluid van de golven tot de wee voorbij was. Bij elke wee ademde ik diep in en uit en surfte daarmee op de golven van intensiteit. Alsof het zo moest zijn.
Begin van de bevalling
Rond 6 uur ’s ochtends maakte ik Thomas weer wakker. Het werd tijd om de verloskundige te bellen. De weeën kwamen inmiddels om de 2/3 minuten en waren een stuk heviger. Michaela, de dienstdoende verloskundige, nam op en kwam eraan. Wat ik in de tussentijd precies heb ik gedaan weet ik niet meer. Mijn herinnering is vanaf daar een beetje een blur van momenten. Toen Michaela er was had ik 3 a 4 cm ontsluiting. Ze zou om 10 uur weer terug komen. Inmiddels had ik er al een nacht opzitten zonder slaap en met weeën opvangen maar dat voelde ik op dat moment totaal niet. Ik was al in the zone.
Ik ben een tijdje onder de douche gaan staan om de weeën daar op te vangen wat heel erg fijn was. Dat warme water was zo lekker! Ik kon ook eigenlijk niet wachten tot ik in het bevalbad in de woonkamer kon stappen. Inmiddels was ook Dunja onderweg, onze geboortefotograaf. Ik kan me nog herinneren dat ik in een helder moment hoi heb gezegd maar daarna ook weer in m’n bubbel zakte en volledig afsloot. Ik zat toen op de bal met de tens tot ik in bad kon. Heel fijn die tens. Maakte het niet minder maar balanceerde de pijn wel waardoor het goed te doen was.
Badbevalling in Rotterdam
En toen mocht ik ein-de-lijk in bad. Wat een verademing. Het was zó lekker. De warmte, het gevoel van water. Samen met de muziek en de branding van de zee, die we op de tv hadden aangezet, maakte er een heerlijke bubbel van.
Naast diep ademhalen en naar binnenkeren begon ik nu ook steeds meer geluid te maken tijdens de weeën. Nu had ik wel eens gehoord dat je niet meer geluid maakt dan tijdens de conceptie. Nou, ik kan je vertellen, in mijn geval was dat niet zo! Ik ging er heel goed op om een soort van oergeluiden te maken tijdens de weeën. Het ging vanzelf, net als die diepe ademhaling, ik dacht er niet bij na. Het was een samenspel van alles wat er in mijn lijf gebeurde. En het allerbelangrijkste, het hielp om door de wee heen te komen.
De tijd vorderde, Michaela deed af en toe controles en gaf aanwijzingen om misschien in een andere houding te komen en blijven bewegen. Dunja maakte foto’s, al heb ik dat geen seconde doorgehad. En Thomas bleef bij mij. Zijn hand vasthouden was een soort lifeline. Zijn aanwezigheid, het aaien, water over me heen laten lopen, tegendruk geven, ik had het niet zonder hem gekund. Ik moest het wel zelf doen, maar ik was niet alleen.
Volledige ontsluiting
Tegen 16u ‘s middags had ik volledige ontsluiting, persweeën en waren de weeën op hun heftigst. Maar ik merkte ook dat de tijd tussen de weeën steeds langer werd. Ik kon iedere keer helemaal op adem komen en voorbereiden op de volgende. En ik wist ook, van de cursussen die ik had gedaan, dat dat niet de bedoeling was. De weeën zouden sneller op elkaar moeten komen. En ook met persen leek er niet zo veel te gebeuren.
Michaela wilde dat ik uit bad kwam en het op de bank zou proberen maar ook daar maakte ons meisje geen vordering. Uiteindelijk zei ze dat het misschien beter was om naar het ziekenhuis te gaan om daar met een extra zetje weeënopwekkers het laatste stukje te doen. Ik was er immers bijna maar begon uitgeput te raken van de lange run die ik aan het doen was.
Afwijken van je geboorteplan
Hoewel ik in mijn geboorteplan had geschreven dat ik zolang mogelijk thuis wilde blijven en het daar wilde blijven proberen, was op dat moment alles van tafel. Ik wilde dat ze geboren zou worden en wat nodig was moest gebeuren.
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Thomas probeerde nog te polsen of ik niet liever nog even thuis wilde blijven maar ik was gelijk akkoord. We gingen met persweeen naar het ziekenhuis. Op vrijdagmiddag rond 16.00 uur. En dat betekent file.
Op dat moment heb ik een knop om gezet. Ik vroeg aan Michaela, ‘oke, heel praktisch, ik moet nu m’n natte spullen uit, droge kleren aan en in de auto naar het ziekenhuis?’ Dat bevestigde ze en dus ging ik, heel langzaam en met behulp van de kraamzorg die er ook al was, natte spullen uit, droge kleding aan en naar de auto.
Hoe ik in de auto ben gekomen weet ik niet. Ik weet alleen dat ik er naast stond en geen idee had hoe ik in moest stappen. Ik kon mijn been helemaal niet optillen om een stap te maken. Ik weet wel dat toen we wegreden, de navigatie zei dat de rit 14 minuten duurde. ‘oke, dat kan ik wel’ dacht ik toen. Ogen dicht, focus op mn ademhaling en go.
Van de rit heb ik niets meegekregen. Hoelang het duurde ook niet. Thomas heeft wat mij betreft de goeie call gemaakt om daar even wat burgerlijke ongehoorzaamheid te tonen. Achteraf hoorde ik dat we, in colonne, een stuk over de vluchtstrook zijn gereden omdat we achteraan schoven in de file.
St. Franciscus ziekenhuis
Bij het ziekenhuis aangekomen hebben ze mij in een rolstoel gehesen en via de eerste hulp (-niet die oergeluiden hier maken Michelle- dacht ik nog), naar mijn verloskamer. Alles en iedereen stond al klaar. De gordijnen gingen dicht, het grote licht uit en de kleine lampjes aan de muur aan. Het voelde veilig, warm en gedragen. Ik voelde me veilig, warm en gedragen.
Kleren weer uit, hoe ik op het bed terecht ben gekomen weet ik ook niet meer, maar ik lag er wel. Infuus erin en een van mijn eerste vragen aan de dienstdoende verloskundige was of ik nog medicatie kon krijgen. Want ik trok het niet meer.
Omdat ik op het moment dat ik naar het ziekenhuis ging medisch werd, was na de overdracht, mijn eigen verloskundige niet meer nodig. Maar ze bleef tot de baby geboren was en dat was zo ontzettend fijn. Ik kan nog tranen in mijn ogen krijgen bij de gedachte dat ze er al die tijd bij gebleven is, terwijl haar dienst er toen eigenlijk al op zat.
Op je rug in een ziekenhuisbed
Ik kreeg een morfine pompje om even bij te komen tussen de weeen in. Voor mijn gevoel viel ik tussendoor in een diepe slaap en werd wakker met nieuwe energie. Een soort van. Ik schijn nog op mn zij gelegen te hebben maar ik heb ook nog een vage herinnering dat dat helemaal niet meer lukte. Dus ik lag op mijn rug, in het ziekenhuisbed. Precies op de manier die ik niet wilde. Of tenminste, waarvan ik had bedacht dat ik het niet wilde. Toen ze vroegen of er stagiaires bij mochten blijven kon het me allemaal niks meer schelen. Iedereen mocht erbij zijn als ze dat wilde, als ik maar de baby geboren kon laten worden.
Gishlaine, de verloskundige van het ziekenhuis, legde iedere keer heel helder en duidelijk uit wat we gingen doen en coachte me door de persweeën heen. Toen ze eenmaal de oxytocine hadden toegediend werden de weeën nog heviger. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Maar ik bleef terugkeren naar die diepe ademhaling. Het was een automatisme. Gishlaine zei dat ik wellicht beter ipv heel veel geluid te maken, al die energie in het persen kon stoppen. Zo gezegd, zo gedaan, al lukte dat niet helemaal.
Op een gegeven moment zei ze dat we het nog 2 x zouden proberen en als ze dan niet geboren zou zijn, de gynaecoloog erbij gehaald zou worden. En dan zou het waarschijnlijk een knip en tangverlossing worden. ‘Oh nee’, dacht ik toen. Dat gaan we niet doen. En dat was ook het zetje wat nodig was. Want in 2 x is Charlie toen geboren.
Met alles wat ik nog in me had heb ik geperst. Geroepen dat ik het echt niet meer kon en niet meer wilde. Ik wilde echt niet meer. Ik wilde zo graag dat het voorbij was. En toen lag er, na ruim 20 uur, opeens een warm, glibberig meisje van 4164 gram op mijn buik. En was het voorbij. Ik was er opeens weer. En ik was opeens moeder van dat kleine kwetsbare, hulpeloze mensje wat daar tevreden op mij lag. Zo surrealistisch!
After birth high
Ik werd gehecht, want toch een klein beetje gescheurd. We kregen beschuit met roze muisjes, een kopje thee en boterhammen met kaas. Ik mocht douchen en schone kleren aan. En toen waren we opeens ouders. We facetimeden onze ouders en zussen en mochten tegen 23.00 uur naar huis. Met baby. Met Charlie Rose in de Maxi-Cosi.
Precies het beeld wat ik niet wilde toen ik mijn geboorteplan maakte. En als ik er nu op terugkijk is het allemaal precies goed gegaan en geweest. Dunja maakte een van mijn lievelingsfoto’s toen we net de kamer uitreden. Alsof we terugkwamen van vakantie en door de deuren op Schiphol kwamen.
Belang van communicatie tijdens de geboorte
Ik heb me overal veilig, gehoord en gezien gevoeld. Er werd steeds aan mij uitgelegd wat, waarom en wanneer. Ik had inspraak – voor zover ik dat nog kon – en had de hoofdrol en zeggenschap over mijn bevalling. Het was niet precies zoals ik op papier had staan maar het was precies goed zoals het was. Ik ben meegegaan in het moment.
Ik heb in mijn leven veel yoga gedaan, ademwerk gedaan en geleerd om bewust aanwezig te zijn bij wat er in mijn lijf gebeurd. Zo heb ik ook heel lang hele pijnlijke menstruaties gehad. Ik wist ook dat als je bewust naar je pijn ademt, je door de pijn kan ademen. Het is een tweede natuur en automatische reactie geworden; diep in en uit ademhalen. Focus. En dat is ook wat ik tijdens de bevalling deed. En wat ervoor heeft gezorgd dat ik door kon blijven gaan. Steeds terug naar mijn ademhaling. Diep in en uit. Voelen. Op de golf surfen. Vertrouwen houden. De kalmte bewaren.
Het was precies goed zoals het was.
Net als Charlie. Ze is precies goed zoals ze is. Perfect.
Lieve Michelle & Thomas, het was een eer om aanwezig ter mogen zijn bij deze prachtige dag en de geboorte van jullie Charlie Rose vast te mogen leggen. Wat een kracht, liefde en rust was er voelbaar en zichtbaar. Met veel warmte (letterlijk ook) kijk ik terug op deze bijzondere geboorte.
Daarnaast wil ik de ruimte nemen om verloskundigenpraktijk Elle (Michaela in het bijzonder) & het St. Franciscus ziekenhuis te bedanken voor de ontzettend fijne samenwerking!
