DEEL 1
Als je mij een beetje kent, weet je dat ik écht geen ochtendpersoon ben. Uitslapen was tot ik moeder werd mijn nummer 1 levensbehoefte. Gelukkig durfde ik het aan om aan kinderen te beginnen, want ik heb een man die wel van vroege ochtenden houdt. Wij spraken mer elkaar af dat ik de avonden en nachten zou doen en dan ’s ochtends een beetje uit kon slapen. Nou dat ging dus even anders… Want elke ouder weet: het beeld dat je je in je hoofd haalt voor je zwangerschap, is toch heeeeel anders als er eenmaal kinderen zijn.
Slaap tijdens de zwangerschap
Slapen in de zwangerschap is al een ding. Vele moeders zullen het herkennen, de laatste loodjes merkte ik vooral ’s nachts. 600x eruit om te plassen, die mega buik die de lekkerste slaaphoudingen onmogelijk maakt en als bonus dacht mijn zoon juist ’s avonds/ ’s nachts: laat ik een feestje bouwen. Wellicht dat dat laatste al een goed voorteken was voor zijn slaapcarrière.. Dus al goed uitgerust (not) en vol goede moed gingen we de bevalling tegemoet.
Keizersnede
Senna werd geboren middels een keizersnede (lees zijn geboorteverhaal hier). Hoewel de keizersnede gepland stond op 1-3-24. Besloot deze meneer zijn eigen verjaardag uit te kiezen. Namelijk de avond voor de geplande sectio. En jongens, nu weet ik dat die extra nacht slaap geen verschil had gemaakt (en ik waarschijnlijk door de zenuwen toch niet had geslapen), maar het schopte mijn hoofd wel een beetje door de war. Want ineens was hij daar. Ja duh, zou je zeggen. “Zo gaat dat met geboortes, dat zou jij off all people wel moeten weten, mevrouw de geboortefotograaf.” Maar als je je weken instelt op een datum (zoals bij een geplande keizersnede) en het dan ineens anders is, dan is het toch even een mindfuck… Aghja, hij was er. Gezond en wel. En om half 1 lagen we als gezin op onze kamer in het Maasstad Ziekenhuis.
De eerste nacht
Die eerste nacht in het ziekenhuis was voor mij oprecht de hell.. Senna had zóveel honger en zo’n mega zuigkracht dat mijn tepels de volgende ochtend al kapot waren. En de medicatie die ik kreeg deed werkelijk waar niets. Vooral de morfine was echt een horror. Ik voelde me alleen maar slechter en dacht echt gedurende die nacht. “Wanneer komt die zon weer op, ik kán niet meer”. Little did I know dat dit één van de eerste van vele nachten was dat ik dit in mijn hoofd zou gillen….
De kraamweek
Oh jongens, de kraamweek…. De kraamweek vond ik zo’n wonderlijke week. Senna was zó rustig en sliep zó chill en veel. Op ons, dat wel. Maar hey hij was er net uit. Hij hoefde van ons ook niet in z’n bedje of de box te liggen. Hij sliep. Hij at. Hij was content. En wij ook. Ik weet nog dat mijn zus zei: “wacht maar, de eerste week is als een soort van “grapje”.. Ze zijn de perfecte baby. Tot de kraamhulp de deur achter zich dichttrekt en alle ellende begint” hahahahaha, zij had alweer haar derde kindje een halfjaar in huis. En ik dacht jaaa, zij hebt het gewoon zwaar met 3. Onze baby is perfect joh. Niks aan het handje. Hij heeft gewoon relaxte slaapgenen. Dit wordt zo’n baby die met 7 weken de nachten doorslaapt…
Reflux of?
Oh boy, was I wrong. Zodra maar echt op het moment dat de kraamhulp de deur achter haar dicht trok veranderde ons kind in een ontevreden, huilende, kreunende, hikkende en slikkende baby. Die continue aan de borst wou, om zodra hij gegeten had het alweer uit te gillen en door te gaan met wegslikken. Omdat mijn eerste nichtje reflux had gehad én dit ook de verborgen variant was, wisten we eigenlijk al direct dat dit de reden was van zijn ontevredenheid. Het was precies hetzelfde als bij haar. Enkel tijdens een voeding óf rechtop bouncend in de draagzak was hij enigszins relaxt. Alle andere momenten was hij aan het huilen, wat zeg ik, aan het gillen…. Zelfs ’s nachts sliep hij alleen als wij rechtop met hem in onze armen of de draagzak zaten of danste door de kamer. Ik voelde direct dat we hier iets mee moesten. Want dit werd echt niet zomaar beter…
Kinderarts
Na 3 weken zat ik bij de huisarts die ons eigenlijk direct doorstuurde naar het ziekenhuis. Omdat we 2 weken na Senna zijn geboorte corona kregen en ik nog positief testte moest Tom alleen met Senna naar het ziekenhuis, met mij op de speaker. De arts in opleiding keek hem na, had even overleg met zijn meerdere en besloot dat we nog wel even konden afwachten. Want hij groeide en blijkbaar was het in zijn ogen nog niet “erg” genoeg. Hij zei letterlijk” “kom maar terug als je het echt niet meer aan kan”. Drie weken later, na vele huilbuien in de nacht en overdag met een baby bijna 24/7 in onze armen of de draagzak, belde ik huilend naar de poli. De arts die ik te spreken kreeg zei “maar mevrouw het is pas een huilbaby als hij alleen maar huilt, zo te horen werkt de draagzak wel. Wellicht moeten jullie hem wat langer omhoog houden”. Ik schreeuwde iets van: “al houd ik hem 3 uur na een voeding rechtop, hij krijst het direct uit zodra hij ligt.. IK TREK HET NIET MEER.” We kregen een nieuwe afspraak op de poli en een week later startte we de omeprazol (nouja eerst de nexium, maar mijn kind hoorde weer bij de 1 procent die allergisch daarvoor is) en kregen een blij, vrolijk en gelukkig kind ervoor terug die ineens wel kon liggen en in de maxi cosi kon zitten zonder te krijsen…
Als ik 1 ding geleerd heb in mijn eerste jaar als moeder, was het dat ik altijd mijn eigen intuïtie moet volgen en serieus moet nemen…De intuitie van een moeder, heel belangrijk.