Weer een nieuwe ‘een week in het leven van een geboortefotograaf’ en deze week hebben we helaas, weer een vroeggeboorte. Een klein meisje dat haar intrede in deze wereld exact een maand voor haar uitgerekende datum maakt. Verder meer over hormonen én de spiraal drama continues. Lees snel verder….
Zwangerschapsvergiftiging
Je hoort er tijdens je zwangerschap wel vaak over, vooral ook over de vroege signalen, maar toch komt een zwangerschapsvergiftiging maar in 1 op de 20 zwangerschappen voor. Waarom je het krijgt is niet echt bewezen, er zijn risicofactoren maar eigenlijk is het ergens gewoon vette pech. Zo ook voor één van ‘mijn’ mama’s. Op dinsdag kreeg ik het eerste appje, deze mama was opgenomen in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging. Duidelijk werd dat hun kleine meid met week 37 gehaald zou worden en dat ze komende twee dagen wat controles zou ondergaan om daarna hopelijk weer thuis verder te mogen, in afwachting van de inleiding. Omdat ik weet hoe onvoorspelbaar zwangerschapsvergiftiging is en hoe snel het om kan slaan regelde ik alvast alle “moetjes” zodat ik, mocht het nodig zijn, alles dichtgetimmerd had voor de komende dagen.
Sneller dan gedacht
Woensdagavond volgende het volgende berichtje, het ging toch iets sneller dan gehoopt. Mama haar waardes schoten omhoog en het ziekenhuis dacht eraan om die avond of de volgende dag in te gaan leiden. De rollercoaster waar deze lieve ouders in terecht waren gekomen kreeg in de komende dagen alleen nog maar meer loopings. Hun kleine meisje was op dit moment 35 weken en volgens alle voorgaande metingen wat aan de kleinere kant voor haar termijn. Voor papa en mama waren de uren die volgde erg spannend, maar ik kan alleen maar zeggen dat ik ontzettend trots op deze lieverds ben. Het ziekenhuis had met alle gynaecologen steeds een wisselend antwoord. De ene wilde ala minuut inleiden, de andere was wat relaxter, dit zorgde voor veel vragen en afwegingen die deze ouders moesten maken. In goed overleg met het ziekenhuis werd er besloten nog even te wachten en zo verstreek de donderdag en uiteindelijk de vrijdag ook. Elke dag dat dit kleine meisje binnen zat, was weer een groeidag extra. Zo voelde het voor de ouders….
Djanifa de Verlosmoeder, to the rescue
Die vrijdag trouwens he, die vrijdag had ik in de middag wat afspraken dus Senna was ’s middags met Tom en ik ging lunchen met Deborah. Deb van Noa Fotografie, is mijn back-up en fotografie buddy hier in Rotterdam. We hadden elkaar alweer even niet gezien en het was echt even nodig maar vooral gezellig om weer bij te kletsen. Daarna reed ik door naar Djanifa, want die babywens was er maar die spiraal zat er nog steeds in. Dja zei “Dun, als jij die spiraal nog voelt, dan krijg ik hem echt wel eruit”. Dus reed ik na mijn afspraak met Deb naar haar praktijk. Ondanks dat de touwtjes heeeeel kort (eigenlijk té kort) waren, lukt het haar de spiraal te verwijderen. Stap 1 voltooid, op naar die baby! Ik besprak met Djanifa ook meteen mijn wens voor een thuisbevalling na een keizersnede. Ik zou het namelijk heel leuk vinden als zij mij zou willen begeleiden deze zwangerschap en mijn wens voor een H(V)BAC is groot! Ken jij iemand die nog niet eens zwanger is maar haar verloskundige, kraamzorg en geboortefotograaf al geregeld heeft? ….
Begin van de avond checkte ik nog even in bij “mijn” mama in het ziekenhuis. Zij meldde mij dat de CTG’s erg goed waren en dat ze een hele fijne en ontspannen dag hadden gehad. Hoe het er nu uit zag zou de kleine meid zeker het weekend nog binnen blijven zitten en wie weet kon het nog een weekje gerekt worden. Woow…. Die had ik even niet aan zien komen! Een vrijdag vol verassingen haha, ik wenste ze een prettig weekend en ging over tot het avondritueel met Senna.
Slapen? nee joh
Weet je nog dat ik het had over loopings, here’s another one!
Ik dook rond 22:00 uur mijn bed in om een kwartier later bericht van mama te krijgen dat de CTG toch ineens veranderd was! Ik wilde toch nog even slapen, want wie weet zou de inleiding starten, maar al snel erna kreeg ik een appje dat er een kindje geboren zou worden! Als in deze avond nog!! Ik gooide mijn kleding aan en reed vol vaart naar het ziekenhuis. Omdat het een keizersnede zou worden wilde ik daar z.s.m. zijn, in de hoop dat ik nog even met het ziekenhuis kon overleggen om mee te mogen op de OK. Helaas was dit niet het geval, Balen met een hoofdletter B!! Echt! Juist als alles anders wordt is geboortefotografie nog zoveel waardevoller. Maar helaas.
Neonatologie
Uiteraard maakte ik voorafgaande wat foto’s en vroeg ik een verpleegkundige foto’s op de OK te maken, beter iets dan niets is op dit soort momenten mijn motto. Een uurtje nadat ik de ouders bij het OK-complex had achtergelaten kwam papa met baby en de kinderarts weer de deuren uit. Dit kleine meisje was zelfs zonder zuurstof de OK af en lag daar heerlijk roze in de couveuse! Ze maakte het goed! Zo trots op dit toppertje, echt die prematuurtjes zijn zulke strijdertjes! Ze verbazen me keer op keer met hun kracht. Op de neonatologie werd de kleine meid gewogen en ontving ze de nodige hulpmiddelen, onder toeziend oog van papa die geen moment van haar zijde week. Kort daarna kwam haar mama weer erbij en was ik getuige van een prachtige hereniging. Dolgelukkig en op een echte birth high verliet ik een uur of 3 later weer het ziekenhuis. De volgende ochtend leverde ik een uitgebreide preview op, zodat mama alle momenten die ze gemist had nog even terug kon zien en ontving ik deze prachtige woorden:
“Omg!! Wat zijn we hier dankbaar voor. Prachtige foto’s. Ik ga straks even goed reageren op je bericht, maar wilde even zeggen dat we hier heeeul blij mee zijn. Precies de reden waarom ik een geboortefotograaf er bij wilde hebben….”
Hormonen
Oh, ik eindig deze blog even met een vraag. Sinds een aantal weken heb ik zóveel last van mijn hormonen. Puistjes, vreetbuien, emoties en mom rage all over the place. De spiraal zat er alweer 3 jaar in en ik vroeg me af of het kan dat het daardoor een hormoonchaos was, iemand hier ervaring mee? Nu is ‘ie er uit en ik ben zó benieuwd wat het gaat doen….. (of komen er nog meer hormonen, maar dan anders 😉 haha time will tell!)