Een week in het leven van een geboortefotograaf zonder geboortes is best saai kan ik je vertellen, haha. Nee, ondanks dat mijn “werkleven” wat saai is, de mei baby’s nemen immers hun tijd, zal ik je toch meenemen in mijn hersenspinsels van deze week. Van prachtige video’s tot het lanceren van mijn e-book, naar mijn privé-leven vol dankbaarheid en emoties er gebeurde weer veel. Deze week heb ik me namelijk aangemeld om mee te helpen aan een prachtige actie van Because.we.carry. En zal ik je in deze blog meer hierover vertellen.
Weeën, maar geen baby
Ik begon de week met keihard werken, wánt dit was 3 dagen achter elkaar niet gelukt. Ik leverde twee video’s en een shoot op en maakte mijn e-book af die ik vrijdag lanceer. Toch bleef het spannend de afgelopen dagen, want er waren weeën. Een valse start was de conclusie. Mama én ook ik moesten weer even berusting vinden en dus kon ik ook dinsdag lekker werken. Naast het hard werken startte ik dinsdag weer met sporten. My God. Dat heb ik gemerkt hoor. Ik kan nog steeds de trap niet normaal op en af lopen……
Because.we.carry
Op dinsdagavond zag ik de actie van Because.we.carry voorbij komen. Een rugzakje voor (vluchteling)kinderen daar (in griekenland) en hier. Zodat ook die kindjes iets moois, leuks, fijns hebben… juist wanneer alles anders wordt/is, is zoiets kleins als een rugzakje vol liefde zó welkom. Samen met Senna ga ik wat rugzakjes samenstellen en maken, maar ik ga ook de hele week als inzamelpunt fungeren….
Vluchtelingkind
Waarom zul je denken? Sommigen weten het misschien wel, maar ik denk velen niet. Ik ben zelf als vluchteling naar Nederland gekomen toen ik één jaar oud was. Samen met mijn moeder en zus vluchtte ik last minute met een “reguliere” vlucht Bosnië uit toen de oorlog begon. We kwamen naar Nederland, waar mijn moeder haar zus al was én kregen van vele bekenden, maar ook onbekenden hulp. Hulp om ons leven weer op te bouwen, ons huis in te richten, nieuwe connecties en vriendschappen aan te gaan, een nieuw thuis… Jarenlang doe ik wat ik kan door af en toe projecten/goede doelen te ondersteunen en de huidige situatie in de wereld (ver weg, maar ook dichter bij huis ) brengt me steeds vaker in tranen. Ik voel alleen maar méér noodzaak te doen wat ik kan.
Terug te geven.
Mama zijn
Als moeder moet je er toch niet aan denken om alles achter te moeten laten. Dat je veilige plek, waar je gezin woont, waar je kind groeit en bloeit, ineens niet meer veilig is. Dat je de tocht maakt, naar een veiligere plek, op zoek naar rust en vrede. Die tocht die sommige ouders, maar ook kinderen niet eens overleven. Heftig vind ik het. En als ze dan wél aankomen. In een vluchtelingenkamp of in een COA ís alles anders. Is er alsnog weinig en zeker niets of nauwelijks iets van thuis… daarom besloot ik mee te doen aan deze actie.
Ubuntu
Een kleine moeite, een grote impact. Want als we zelf niets meer hebben hopen we toch ook op de vrijgevigheid en liefde van een onbekende…..
Ik leef steeds meer volgens een Zuid-Afrikaans principe. Ik heb het vorig jaar zelfs in Kaapstad op mijn arm laten tatoeëren.
UBUNTU – ik ben, omdat wij zijn.
Wil je ook een rugzakje samenstellen of heb je geen tijd maar wil je wel iets doen? DM/App me….