Hier weer een aflevering van je leukste praatje pot blog “een week in het leven van een geboortefotograaf”, maar dit keer toch even wat minder geboortefotografie. Alles staat deze week in het teken van het zowaar zindelijk worden van mijn kind, rust en mental health.. Dus laten we maar van wal gaan….
Weekend vol ‘verplichtingen’
Jeetje, wat een weekend hebben we achter de rug. Het was begon natuurlijk met onze heerlijke kindvrije avond met mijn fam bij Tai Wu. Eerlijk, ben je in R’dam ga daar eten! Zo lekker! Proppie vol doken we laat ons bed in en moesten we Senna de volgende ochtend bij oma ophalen. We reden naar Wateringen om daar bij de handbalwedstrijd van ons nichtje Senna van oma over te nemen. Hij had prima geslapen, maar was wat vroeg wakker. Toen we aan kwamen lopen huilde hij de hele boel bij elkaar. Ik vind dat altijd zo gek, maar tegelijk ook weer heel fijn. Hij is een heel dapper ventje, wat zich vaak heel groot houdt voor de buitenwereld, maar 9/10 keer is ‘ie helemaal overprikkeld van alle indrukken, emoties van zichzelf en anderen en alles wat ‘ie meemaakt (hij lijkt echt totaaaal niet op z’n moeder hoor….). Maar goed, zodra wij er dan weer zijn, komt alles los en is het na even wat huilen gelukkig allemaal weer goed.
Het poepdrama
Daarna reden we door naar huis en Senna viel in de auto in slaap. Wat ook wel fijn was, want we hadden nog een drukke dag voor de boeg. Mijn allerliefste buuf had een surprise party georganiseerd voor haar man die 30 werd en ik hielp mee met de voorbereidingen. Senna had al twee dagen niet gepoept, vandaar de titel van deze blog, en boy oh boy heb ik dat zaterdag gemerkt. Hij riep elke 5 min “mama ik moet poepen” en dan liepen we weer naar de wc en voerde het hele riedeltje uit. WCverkleiner, krukje, broek uit etc. om vervolgens daar te zitten en te horen te krijgen: ” nee, wil niet poepen”. En wederom alles weer op te moeten ruimen, want we waren bij mijn buurvrouw. Dit heb ik letterlijk 3 uur lang gedaan, om vervolgens even naar huis te gaan om om te kleden en Tom wakker te maken (die deed even een powernap). Senna bleef beneden en ik zei “ik ben over een minuutje terug, als je moet, roepen!!”. Toen ik net m’n shirt over m’n hoofd trok riep hij me huilend, ik wist al hoe laat het was, meneer had in z’n broek gepoept…..Tja, zindelijk worden is een kunst..
The day after
Oh de paniek, het verdriet. Hij baalde heel erg. En heel eerlijk. Ik ook. Al die moeite, voor niks. Natuurlijk lietik dit niet blijken en zei ik “weetje wat, zullen we een luier aandoen zodat je op het feestje niet hoeft na te denken?” Daar was hij het mee eens. Maaaaaar…. Het feestje heb ik bij elke scheet een huilend kind voor me gehad, die wederom elke 5 minuten dus op de WC wilde zitten. #momlife at its finest. Zindelijk worden is een kunst. Goed, de avond vorderde en ineens had ‘ie door dat t scheetjes waren en dat ‘ie dus niet elke 5 min voor mijn neus hoefde te staan. Hij speelde en rond half 9 knalde ik hem uitgeput in bed om vervolgens zelf weer terug te keren naar het feestje aan de overkant. Gezellig was het zeker, laat werd het ook. Helaas kent mijn kind de term uitslapen niet, dus stond ik geheel brak om 7:30 op zondagochtend mijn leven te haten met koffie nummer 10……
Endometriose
Oh, die zondag. Wat een feest. Sinds vrijdag had ik al af en aan wat pijn gehad aan de plek waar mijn endometriose zit, maar viel het mee. Of wellicht was er genoeg afleiding. Toen Tom zondag wakker werd besloten we Feyenoord bij mijn zus te gaan kijken en dan daar te eten met z’n allen. Tom ging douchen en ik erna. Toen ik eenmaal onder de douche stond kreeg ik me toch een pijn. Ik lag letterlijk op de grond dubbelgevouwen en riep Tom om pijnstilling te brengen. Hij vroeg of ‘ie thuis moest blijven maar ik zei “nee joh ga maar. Ik stap even in bad en dan zal het wel weer gaan.” Boy was I wrong. ik lag 2 uur in bad, dat ik tussentijds warm bijvulde en heb me uren niet bewogen. Toen ik eenmaal de kracht vond uit het bad te gaan heb ik mezelf naar bed gesleept om daar verder te liggen. De rest van de dag lag ik daar….
Geboortereportage opleveren
Maandag ging Senna weer naar de opvang en dat was héél fijn kan ik je vertellen. Ik lag de hele dag op de bank, de pijnstilling deed redelijk zijn werk én Tom was thuis (ijsvrij). Hierdoor kon ik echt bijkomen en tegen het einde van de middag besloot ik de geboortereportage die ik klaar had staan, na een laatste check te versturen naar de mama’s van Puck. De dagen erna volgde elkaar op, weinig socials, veel bank en bed en rust. De pijn van de endometriose nam af, de misselijkheid en moeheid alleen maar toe. Echt, als iemand ooit zo’n aanval heeft gehad weet ‘ie wat het met je lijf doet en vooral hoe belabberd je je er door kunt voelen. Ik baalde begin januari dat ik in deze maand geen geboorte had staan, maar jongens, ben ik even een partijtje blij. Rust is alles momenteel (het is donderdagavond en de pijn is weer deels terug) dus ik ben blij die ook grotendeels te kunnen pakken. Mochten er mensen zijn die dit lezen en meer van endo weten óf tips hebben, DM je meid aub!
Luier én poep weigering
Nou. Senna laat nu die zindelijk is dus 3 dagen tussen zijn drollenfestijn. Hij houdt het in tot ‘ie niet meer kan en na het poep in de onderbroek moment is het helemaal feest. Dinsdag had ‘ie nog niet gepoept en had ik met hem afgesproken om op de opvang een luier te vragen als hij wel wilde poepen. Haleluja deed hij dit, echter had de juf iets gezegd over, nu heb je een luier dus hoef je niet meer naar de WC. Hij kreeg dus na zijn poepbeurt weer een luier om en het kind durfde niet naar de WC te vragen. Hij plaste dus niet!! En kwam thuis huilen en met gekruiste benen binnen. Met moeite kreeg ik hem zover om te plassen en het voelde oprecht alsof we weer op nieuw moesten beginnen. Direct met Tom besproken dat we ze donderdag duidelijk zouden zeggen geen luier te geven en gelukkig ging het vandaag dan ook gewoon goed op de opvang. Echter, wederom dag 2 een geen zin om te poepen. Wát ik ook probeer, beloof of beloon. Meneer is eigenwijs en wil zelfs wanneer de poep wel wil, met geen mogelijkheid poepen. Ook niet in een luier haha… Velen van jullie zeiden geduld hebben en dat probeer ik ook, maar de buikpijn die die er van krijgt vind ik toch zo zielig. Hopelijk lukt het morgen wel, fingers crossed!
Baby nummer twee?
De rust van deze week bracht ook veel denktijd met zich mee. Zoals ik deelde voel ik me schuldig als mama als ik me lichamelijk niet top voel en kies voor ipadtijd om de dag door te komen. Velen van jullie reageerde op de poll dat jullie ook last hebben van”schuldgevoel” en ook al weet ik dat het erbij hoort en vond het super fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Naast deze gedachtes en struggles die er deze week waren speelde er de hele week één vraag door mijn hoofd: ‘Wanneer is het tijd voor baby nummer 2?’ Wanneer weet je dat je er klaar voor bent, om je open te stellen voor een tweede kindje.. Het idee van een tweede speelt (nu Senna eindelijk doorslaapt) steeds vaker op en we voeren er serieuze gesprekken over. Maar er rijzen ook vragen op:
Is deze wereld wel een wereld waar je nog kinderen op wil zetten?
Zijn we klaar en voorbereid op de komst van een tweede kindje en het hebben van een gezin van vier?
Zijn we überhaupt klaar om wéér het hele niet slapen en babytijd ongeschonden door te komen?
Wat als het weer niet meteen lukt en zijn we dan bereid om al die “extra” druk weer erbij te hebben?
Kijk het is aan de ene kant heel simpel. We voelen allebei wel een wens voor een tweede kindje. Voor een nieuwe baby. Maar aan de andere kant is het soms nog overleven, ook al is het nu een stuk “makkelijker”. Senna wordt volgende maand 3, kan zo goed als alles zelf. Eet, drinkt, plast zelfstandig. Kan aan en uitkleden, kan boterhammen smeren of drinken inschenken. Kan zelf dingen pakken en zelf spelen. Hij is erg zelfstandig en dat maakt het wel een stuk relaxter allemaal. Zijn we bereidt weer helemaal opnieuw te beginnen? Vooral omdat het jaren lang niet slapen (ik schreef er twee blogs over en de druk die dat op ons beiden zette nog steeds als een verse herinnering in ons hoofd zit…..
Wanneer wist jij dat je klaar was voor nog een kindje?
PS. wie had gedacht dat deze blog zo’n vies zaakje zou worden….. Sorry for al the shit.