Mijn vriendin en ik, wij kennen elkaar al zo’n 30 jaar. We waren om precies te zijn, 2 toen we elkaar leerde kennen. We werden buurtmeisjes. Later schoolgenootjes. Handbalvriendinnen en hebben elkaar in al die jaren nooit uit het oog verloren. Toen we dus beide eraan toe waren om kinderen te krijgen én samen zwanger mochten zijn, was dat natuurlijk geweldig en super bijzonder! Omdat het bij ons iets langer duurde raakte zij, Cindy, eerder zwanger dan ik. Zij uitgerekend in november, ik in maart het jaar erop. Zo’n 3/4 maanden zou er tussen onze baby’s zitten, wat leuk! Zij een meisje, ik een jongen. Het koningskoppel was geboren! Haha
Bevallen met je vriendin erbij
Toen ze wist dat ze zwanger was, vroeg ze mij of ik haar bevalling wilde vastleggen. Natuurlijk wilde ik dat. Maar aangezien ik waarschijnlijk wel al ver in mijn zwangerschap zou zitten, moesten we maar even kijken hoe we het vorm zouden geven. Toen ik met 20 weken bekken instabiliteit kreeg, dacht ik ah nee he… Daar gaan we. Gelukkig knapte dat na wat rust redelijk op en toen ze mij op het moment suprême appte wist ik dat ik erbij kon zijn!
De magische grens van 40 weken
Heel november hadden we dagelijks contact haha, niet gek als goede vriendinnen, maar nu was het extra spannend en intensief. De week voor de bevalling was ze vermoeid en klaar ermee. Veel vrouwen die de grens van 40 weken bereiken zijn het onderhand wel zat, dus dat was niet gek. Maar bij haar 39,5 afspraak werd ze gestript door haar verloskundige en had ze al 2 cm. Fijn zou je denken! Daar gaan we. Het was 9 november en deze meid had nog steeds haar vluchtkoffer niet klaar staan. Dus we maakte een lijstje en ze ging aan de slag. De volgende dag verloor ze ineens haar slijmprop. Teken nummer twee, echter gebeurde er wederom niks. Tot ze in de avond ineens meer weeën kreeg.
11-11 is wel een mooie datum
Al de hele zwangerschap heb ik haar maar 1 ding horen zeggen, “11-11 zou wel mooi zijn”. De uitgerekende datum. Toen ik wakker werd op 11-11 en een appje zag om 5:51 wist ik dat het begonnen was. Cindy was al sinds 3 uur wakker en had elke 3-7 min krampen. De verloskundige kwam langs en ze belde mij later. De bevalling was begonnen, maar wat we toen nog niet wisten was dat deze bevalling een lange uitputting zou worden. Tegen het eind van de ochtend belde Stefan mij om te vertellen dat ze naar het ziekenhuis vertrokken waar Cindy een ruggenprik kreeg. Helaas voor hen werd het kindje geboren in het IJsselland ziekenhuis, omdat er in Rotterdam nergens plek was! De baby werd dus geen Rotterdammer, tot grote teleurstelling van beiden.
Macdonalds
Toen ik aan het einde van de middag contact had met Stefan en hij zei dat ik me kon klaarmaken om te komen, vroeg ik of ik nog bij de grote M een broodje kon halen voor het avondeten. Hij zei: “zekers!” en vroeg me voor hem ook nog wat mee te nemen. Ik kwam rond 19:30 in het ziekenhuis aan en liep de afdeling op, waar Stefan op me stond te wachten. Hij ging even z’n kipnuggets eten en ik liep alvast naar Cin. Toen ik binnen kwam merkte ik aan haar dat ze al verder was dan Stefan dacht. Ze had persdrang! Die baby kwam NU! Ik riep steef de gang af, maar die wilde z’n kipnuggets nog opeten… Daar was geen tijd meer voor! “Je moet nu naar binnen!” riep ik.
Daar is ze
En zo langzaam als de bevalling de hele dag ging, zo snel was kleine Maud geboren. Letterlijk met een superman duik, vloog ze de wereld in! Binnen een halfuur na mijn komst lag er een klein meisje in de armen van mijn lieve vriendin. Ik vind elke geboorte magisch en zó bijzonder, maar hoe bijzonder en emotioneel was dit om mee te maken. Met mijn kleine mannetje in mijn buik was ik getuige van het moeder worden van mijn oudste vriendin. Buurtmeisjes en nu is onze vriendschap voortgezet in de levens van onze babies. Hoe mooi!
Buurtmeisjes en vriendschap
Om 23:00 keerde ik moe, maar voldaan terug naar huis. Wat was ik trots! Ik kwam glunderend de slaapkamer binnen waar Tom al half sliep. Hij draaide zich om vroeg hoe het was en we gaven elkaar een knuffel wetende dat onze lieve vrienden nu papa en mama waren.
Lieve Cindy, Stefan en Maud. Wat zijn wij trots op jullie! We zijn nu al een hele tijd verder, jullie meisje wordt alweer 2 jaar! Nog altijd ben ik zo trots en zo dankbaar dat ik bij dit bijzondere moment mocht zijn.
Maud Sascha Mos
11-11-2021 om 19:56 uur
3298 gram en 51 cm
IJsselland Ziekenhuis, Capelle aan den IJssel